Rozdział 4. 'Jeśli chce się być szczęśli­wym, nie wol­no gme­rać w pamięci.'

Gregor poszedł do domku trenerów, by odebrać przygotowane dla mnie ubrania ze sponsorskim logiem. Stwierdził, że nie ma sensu, żebym marzła i pokazał drogę do szatni. Przez chwilę stawiałam opory. Nie chciałam sama poruszać się po obiekcie,zwłaszcza, że nigdy wcześniej nie przebywałam na terenie tej skoczni. Obiecał, że postara się jak najszybciej załatwić sprawę, więc pozostało mi tylko skierować się do wyznaczonego miejsca. Kiedy stałam pod budynkiem, a mojego towarzysza wciąż nie było, niechętnie nacisnęłam na klamkę. Fala ciepłego powietrza zachęciła do wejścia. Bez problemu znalazłam drzwi z napisem 'szatnia'. Z nadzieją, że przyjechaliśmy jako pierwsi i nikogo w niej nie zastanę, weszłam do środka. Przeliczyłam się. Wewnątrz był tylko Thomas, półnagi Thomas. Pomieszczenie wypełniło się silnym zapachem męskich perfum. Właśnie siłował się z czymś w rodzaju bielizny termicznej, na którą powinien założyć kombinezon. Śledziłam poczynania Morgensterna, co chyba nie było adekwatnym zachowaniem. Szybko się zrehabilitowałam: 
- Przepraszam. Nie wiedziałam, że... 
Gdy materiał nakrył w końcu wyrzeźbione ciało skoczka, podniósł wzrok i znów ujrzałam ten cudowny uśmiech. 
- Daj spokój. Usiądź koło kaloryfera,przez to zimne powietrze, twoje policzki kolorem przypominają truskawki. 
Rozpięłam kurtkę i usiadłam na niskiej ławeczce obok szafki z numerkiem 9, która łudząco przypominała te szkolne. Była tylko o wiele większa. Zaczęłam odczuwać skutki nieprzespanej nocy, więc oparłam się o ścianę i przymknęłam powieki: 
- Chcesz? - Morgi wyciągnął z torby puszkę red-bulla. 
Kulturalnie podziękowałam i upiłam spory łyk napoju. Miałam nadzieję, że przynajmniej w małym stopniu orzeźwi mój umysł. Pomiędzy nami panowała krępująca cisza, co jakiś czas przerywana stukotem butów narciarskich. Wstydziłam się odezwać i dochodziłam do wniosku, że rumiane policzki wcale nie były skutkiem przebywania na mrozie. Po kilku minutach, dołączyli do nas Loitzl, Kofler, Hayboeck, Kraft, a za nimi wczołgał się Schlierenzauer zawalony stosem kadrowych ubrań. Skoczkowie wywarli na mnie bardzo dobrze wrażenie. Każdy przedstawił się, przybił piątkę i zapewnił, że nasza współpraca na pewno będzie owocna. Mogłam się domyślić, że przebieranie w moim towarzystwie będzie trochę niekomfortowe, więc oznajmiłam, że pójdę omówić parę spraw z trenerem. Pech chciał, że akurat w tym samym momencie, Morgenstern podniósł z podłogi narty i również był gotowy do wyjścia. Myślałam, że znów się nie odezwie i trasę pokonamy w milczeniu. Ledwo poruszałam się po oblodzonej powierzchni, a w pewnej chwili straciłam równowagę. Zachwiałam się i już wiedziałam, że czeka mnie twarde lądowanie na tyłku. Jednak to żółto-czarne Fischery, a nie ja runęły na ziemię. Gdy niepewnie otworzyłam oczy, znajdowałam się w ramionach uśmiechniętego Austriaka. 
 - Eee, wybacz... - znów musiałam przepraszać. 
Głupia, niemyśląca idiotka. Chyba wolałam jednak ucierpieć niż teraz płonąć ze wstydu. Podczas, gdy wymyślałam kolejne obelgi i wyzwiska, Morgi wybuchł gromkim śmiechem: 
- W sumie to takie ładne dziewczyny zawsze mogą na mnie lecieć. 
- Bardzo zabawne... 
Nie chciałam dłużej go obciążać, więc z małą pomocą znów stanęłam na własne nogi. Przy okazji przeklęłam buty, przez które znów omal się nie wywróciłam wywołując kolejny uśmiech na twarzy Thomasa. No tak, jedyny plus całej sytuacji. 
- To kiedy się do mnie wprowadzasz? 
Jako pojedyncze zdanie wyrwane z kontekstu brzmiało dosyć dziwne. 
- Szczerze mówiąc, to sama nie wiem. Claudia mówiła, że prawdopodobnie po Turnieju Czterech Skoczni. 
- Pokój już czeka. Może miałabyś ochote wpaść dzisiaj wieczorem? Robie małą imprezę z okazji imienin. 
-Musiałabym to przemyśleć. Ale...
- Nie ma żadnego ale. Powiedz Clau, że Michael też będzie i na pewno pójdzie z tobą dla towarzystwa. 
Rzeczywiście miałam ochotę tam pójść. Zastanawiałam się tylko, dlaczego nie wspomniał o Gregorze. Rozumiałam, że za sobą nie przepadają, ale aż tak? Wkrótce musieliśmy się rozdzielić. Blondyn poszedł w kierunku windy, więc udałam się na gniazdo trenerskie, gdzie Pointner dyskutował o czymś z Diessem. 
 - Witamy nową panią psycholog - uścisnęliśmy sobie dłonie - Widzę, że zdążyłaś poznać nasz największy problem. 
- Nie za bardzo rozumiem o co chodzi... - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. 
- Raczej o kogo. Thomas Morgenstern. Od upadku nie potrafi przełamać bariery psychicznej, zresztą sama za chwilę zobaczysz. 
 Gdy usiadł na belce, zacisnęłam kciuki, choć był to tylko trening. Dwa razy uderzył dłońmi w uda i odepchnął się od belki. Na progu wszystko wyglądało bardzo dobrze. Ba, przez głowę przemknęła mi nawet myśl, że Alexander po prostu za nim nie przepada i czepia się o najdrobniejsze szczegóły. Jednak to, co wydarzyło się później rozwiało moje wątpliwości. Morgi zdecydowanie skrócił skok, a później wylądował w rozpaczliwym stylu. Trener pokiwał tylko głową i zapisał coś w swoim granatowym notesie. 
 - Najgorsze jest to, że nie rozumiem dlaczego on to robi... - powiedział z rezygnacją - spróbujesz mu pomóc? 
- Oczywiście, że tak, ale skoro pracował z wykwalifikowanymi specjalistami, wątpie, że cokolwiek wskóram. 
- Czasami nie liczą się nawet te wszystkie tytuły przed nazwiskiem tylko podejście. Porozmawiasz z nim jutro?
Przytaknęłam, choć wiedziałam, że będzie to jedna z najdłuższych i najtrudniejszych rozmów w całym moim życiu. Zwłaszcza, że przy tym facecie serce biło mi tysiąc razy mocniej. Ogólnie rzecz biorąc, z większości skoków Pointer był zadowolony, co stanowiło dobry prognostyk przed Turniejem Czterech Skoczni. Odwołano drugą serię treningową z powodu co raz silniejszych podmuchów wiatru. 
Po zakończeniu ćwiczeń, udałam się wraz z członkami sztabu, by podpisać jakieś dokumenty, dzięki którym będę mogła jeździć na konkursy Pucharu Świata. Kiedy w końcu uporałam się ze stosem papierków, mogłam w spokoju dołączyć do Schlieriego, który czekał w samochodzie już od dobrych dwudziestu minut. Gdy podzieliłam się z nim swoimi planami na wieczór, nie pałał zbytnim zachwytem. Ba, gdyby tylko mógł, z pewnością nie puściłby mnie na imprezę Morgiego. Przez całą drogę słuchaliśmy muzyki. Minęło już piętnaście minut, a Gregor jechał dosyć szybko, więc na horyzoncie już dawno powinien pojawić się dom Schlierenzauerów. Zamiast miejskiego zgiełku, ze wszystkich stron otaczał nas krajobraz zaśnieżonych pól:
- Jesteśmy na miejscu - zaparkował auto przy jakiejś leśnej drużce i wyciągnął ze schowka aparat.
- Ale jak to?!
 - Zapraszam na sesję - uśmiechnięty blondyn szperał w ustawieniach lustrzanki i chyba czekał na moją reakcję - No nie mów, że jest ci zimno. 
- Przecież jestem gotowa - zdjęłam kurtkę i również oparłam się o karoserię samochodu. Pogoda w miarę dopisywała. Może ujemna temperatura i mróz szczypiący w policzki były trochę dokuczliwe, ale słońce chyba nie miało zamiaru chować się za chmurami. Po jakimś czasie znaleźliśmy idealne miejsce. Nie musiał długo mnie namawiać. Chętnie pozowałam na tle zaśnieżonych Alp. Byłam w swoim żywiole, a Gregor wymyślał co raz to kolejne pozy. Może nawet przez chwilkę pożałowałam, że nigdy na poważnie nie myślałam o modelingu. Przed obiektywem skoczka czułam się tak swobodnie jak nigdy wcześniej. Nie przeszkadzał mi nawet chłodny wiatr, choć miałam na sobie jedynie cienki sweterek. Najlepsze w tym wszystkim było to, że ani przez moment nie myślałam o Freitagu. Podobno szczęśliwi czasu nie liczą, a tak właśnie było w naszym przypadku. Był środek zimy, więc już pół godziny przed szesnastą zaczęło się ściemniać. 
- Modelka byłaby z ciebie idealna - stwierdził, gdy z powrotem wsiadaliśmy do auta. 
- Bez przesady. Praca z tak utalentowanym fotografem to sama przyjemność - zaczęłam się śmiać. 
Nagle z kieszeni wypadła mi komórka i wylądowała między dwoma siedzeniami. Schyliliśmy się w tym samym momencie, a nasze twarze znalazły się w niebezpiecznej odległości. Oo, ouu... Czerwone światło. Brązowe oczy były zdecydowanie zbyt blisko, w pewnym momencie słyszałam jego nierówny oddech. Na szczęście, w odpowiednim momencie sięgnęłam po telefon, na którego wyświetlaczu pojawiła się godzina.
- Mam! - wykrzyknęłam - Musimy się spieszyć, bo nie zdążę na imieniny Thomasa.  

~*~

Witajcie! :) 

Komentarzy z każdym nowym rozdziałem jest co raz mniej :/

Jeśli spodziewałyście się czegoś lepszego, to pozostaje mi tylko przeprosić ;_;

Zazdroszczę tym, którzy zaczynają ferie, bo ja już jutro idę do szkoły :<

Jedyny plus, że w tym tygodniu zaczynają się Igrzyska.

Pozdrawiam! <3

Czytasz? = Komentuj :)